είναι απλά μια μπάντα.

 

Καλώς ήρθατε στο πιο αθόρυβο μπλογκ που ξέρετε. Σήμερα θα μιλήσουμε μετά από καιρό, αλλά όχι για ταινίες, σινεμά, ηθοποιούς, πλοκές και φανταστικές ιστορίες. Σήμερα θα σας μιλήσω για την πιο αγαπημένη μου μπάντα, τους white stripes, με αφορμή την εισαγωγή τους στο Rock N' Roll Hall of Fame. Οι white stripes (πάντα μικρά τα γράμματα όπως τα θέλει ο τζακ) κλείδωσαν τη θέση τους στην ιστορία της παγκόσμιας μουσικής και το κατάφεραν μέσα από τη μουσική, τους στίχους, τον μύθο που τραβώνταςμεκιαςκλαίω έχτισαν, αλλά κυρίως χωρίς να το επιδιώκουν. Δεν είχαν ποτέ βλέψεις να γίνουν διάσημοι, ήθελαν απλά να κάνουν παρέα, να παίζουν μουσική κι αν αυτό σήμαινε να τους παρακολουθούν 3 άτομα συνολικά σε κάθε μπαρ της Αμερικής που εμφανίζονταν, θα συνέχιζαν να το κάνουν. Ίσως όχι επί 14 χρόνια, ίσως όχι τόσο δραματικά/ εκρηκτικά/ δημιουργικά, αλλά θα το έκαναν. Πάμε, λοιπόν, να μπούμε στα άδυτα αυτής της μπάντας με έναν τρόπο πιο προσωπικό. Έναν τρόπο που δε συνηθίζω, αλλά ένα love letter στο δίδυμο που ήταν είναι και θα είναι εκεί για πάντα το χρωστάω. Κυρίως σε εμένα.

Για όσους δε με γνωρίζετε, είμαι η Κατερίνα και είμαι 30 χρονών. Άρχισα να ακούω μουσική που μου αρέσει και να ανακαλύπτω συγκροτήματα και καλλιτέχνες που μου ταίριαζαν όταν απέκτησα ίντερνετ, δηλαδή γύρω στα 13-14. Κάνοντας πολλές βόλτες ανάμεσα στη μέταλ και το πανκ, στο ψυχεδελικό ροκ και την ίντι, ξετυλίχθηκε μπροστά μου ένας ωκεανός ωραίων μουσικών, υπέροχων στίχων και ένα ταξίδι που μόλις ξεκινούσε. Κάποια στιγμή στην πρώτη λυκείου μια συμμαθήτριά μου άκουγε στο διάλειμμα μουσική. Τη ρώτησα τι ακούει και μου έδωσε τα ακουστικά της. Άκουσα μια φωνή που δεν μπορούσα να διακρίνω αν είναι γυναικεία ή αντρική να λέει: "and I'm talkin' to myself at night because I can't forget" και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: καλά τι έπαθε και δεν μπορεί να ξεχάσει; Πήγα σπίτι, άνοιξα τον υπολογιστή και κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μου αυτό το συγκρότημα από το Detroit. Το ένα κομμάτι έφερε το άλλο, το ένα άλμπουμ έφερνε το επόμενο και τα χρόνια περνούσαν με σάουντρακ την μπάντα αυτή. 

Ένα ακόμα συγκρότημα μπήκε στο ροκ εν ρολ χολ οφ φέιμ, ανάμεσα στα εκατοντάδες που προηγήθηκαν και τα χιλιάδες που θα ακολουθήσουν. Είναι απλά μια μπάντα. Είναι και κάτι άλλο; Θα σας απαντήσω αμέσως, αλλά όχι λακωνικά. Η έφηβη που άκουσε το seven nation army, αυτό το larger than life anthem, είχε τότε προβλήματα που ήταν ασήμαντα, δεν ήξερε σχεδόν καθόλου τον εαυτό της και δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το πώς θα εξελισσόταν η ζωή της. Στίχοι όπως "when I hear my name I want to disappear" ή "what would I like to have been? everything you hate" ή "judge yourself if you feel the need, just let me known to be in search of the truth myself" έμεναν για καιρό στο μυαλό μου, έφευγαν και επανέρχονταν όσο δεν ήξερα τι ήθελα ή ποια πραγματικά ήμουν. 

Περνώντας στην ενηλικίωση, αυτή την άχαρη παρατεταμένη εφηβεία που προσπαθείς να βάλεις κάπως μάταια τα πράγματα στο κεφάλι σου σε μία τάξη, ήρθαν μεγαλύτερες αλλαγές, βρέθηκα μόνη σε μία μεγάλη πόλη χωρίς οικογένεια ή φίλους κάνοντας μια νέα αρχή. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν πότε είναι ελεύθεροι και πότε απλά μόνοι, ήμουν μέσα σε αυτούς. Θυμάμαι καλά ότι η χαρά είχε το ίδιο συναίσθημα που ένιωθα όταν άκουγα τις πρώτες νότες του astro και η μοναξιά τα τελευταία δευτερόλεπτα από το waisting my time. Μέσα σε όλα που συνέβαιναν, η ζωή μου άλλαζε, εγώ μεγάλωνα, αλλά πάντα με το που έμπαινε στα ακουστικά το ball and biscuit όλα σταματούσαν για λίγο και μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, σαν με κάθε χτύπημα της μεγκ στα ντραμς να επέστρεφα στη βάση μου και να μπορούσα να πάρω φόρα για να συνεχίσω. Δε με θυμάμαι ποτέ να έχω social anxiety, να βάζω στα ακουστικά το blue orchid και να μην περνάει. Δε με θυμάμαι ποτέ να έχω αγωνία για κάτι, να βάζω το little cream soda και να μην ξεχνιέμαι έστω και για λίγο. Δε με θυμάμαι ποτέ να θέλω να τα παρατήσω, να σταματήσω να προσπαθώ, να βάζω το instinct blues και να μην αναθεωρώ, πάντα θα σκέφτομαι το you'll figure it out στο τέλος του ball and biscuit, πάντα θα σκέφτομαι το little acorns όταν προβληματίζομαι. Κάποιες μπάντες τις ζούμε. 

Και ερχόμαστε τέσσερα χρόνια πριν, όταν εγκαταστάθηκα μόνιμα στο εξωτερικό, κοντά στην οικογένειά μου, σε μία κοινωνία που δε γνώριζα, μία γλώσσα που δε μιλούσα καλά και ένα μέλλον που δεν ήξερα τι θα φέρει. If you go looking for hot water, don't act shocked when you get burned a little bit. Τέσσερα χρόνια μετά, την κοινωνία και τους ανθρώπους της τους μαθαίνω κάθε μέρα και καλύτερα, τη γλώσσα τη μιλάω πλέον καλά, επαγγελματικά κάνω δικά μου βήματα, αργά αλλά σταθερά, κάθε μικρή νίκη είναι κάτι. Με γνωρίζω πλέον καλύτερα, με αγαπάω περισσότερο, βλέπω τη ζωή διαφορετικά. Δε φοβάμαι, διεκδικώ ό,τι μου αναλογεί, στέκομαι σε ό,τι έρχεται με ειλικρίνεια. Κι εκεί, όταν (σπάνια, αλλά συμβαίνει) λάμπει ο ήλιος δυνατά στο πρόσωπό μου, ακούω τις νότες του hardest button to button, ζω με το σαουντρακ της αγαπημένης μου μπάντας και η ζωή συνεχίζει να εκπλήσσει, συνεχίζει να μου μαθαίνει πράγματα, συνεχίζω να κάνω ό,τι μπορώ για να μένω πιστή στον εαυτό μου, κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι the coldest blue ocean water cannot stop my heart and mind from burning. 

Οι white stripes εισάγονται στο ροκ εν ρολ χολ οφ φέιμ και χαίρομαι πολύ που υπήρξε αυτή η μπάντα έστω για 14 χρόνια και άλλαξαν τρόπον τινά και τη δική μου ζωή. Δεν ξεχνάω ποτέ την πρώτη φορά που άκουσα το dead leaves and the dirty ground, δε θυμάμαι να έχω νιώσει έτσι με άλλο τραγούδι, thirty notes in the mailbox, will tell you that I'm coming home, είναι ωραίο να έχεις παρέα, είναι ωραίο να επιστρέφεις σπίτι, ό,τι νιώθει ο καθένας σπίτι, είναι πολύ ωραίο που η μουσική μιας μπάντας με έκανε ανά στιγμές να νιώθω λιγότερο μόνη. Μπράβο στους white stripes, λοιπόν, για την εισαγωγή τους στο Rock N’ Roll Hall of Fame και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Κάποιες μπάντες τις ζούμε.