Nightmare Alley x Spencer

Καλώς ήρθατε στη νέα ενότητα του Thirty Notes με τον ευφάνταστο τίτλο "Όσκαρς 2022". Εδώ, από σήμερα και μέχρι την απονομή των βραβείων, θα μιλήσουμε για ταινίες που είναι υποψήφιες, είτε άξιζαν, είτε όχι. Θα ασχολούμαστε με 2 ταινίες κάθε φορά, αναλύοντας ορισμένα βασικά σημεία, χωρίς καμία διάθεση για σπόιλερ. Το πρώτο ζευγάρι ταινιών είναι το Nightmare Alley και το Spencer. Ας ξεκινήσουμε!

Nightmare Alley (2021)

Τη συγκεκριμένη ταινία ξεκίνησα να τη βλέπω ένα εντυπωσιακά ηλιόλουστο μεσημέρι, όταν όμως μισή ώρα μετά άρχισαν τα σύννεφα, όλα έδεσαν αμέσως καλύτερα. 

Υπόθεση: Ένας γοητευτικός πνευματιστής (Bradley Cooper) χειραγωγεί ανθρώπους προς το δικό του συμφέρον, χρησιμοποιώντας κωδικοποιημένες λέξεις με τη σύζυγο και βοηθό του (Rooney Mara). Τα πράγματα μπερδεύονται όταν γνωρίζει μία εξίσου επικίνδυνη ψυχίατρο (Cate Blanchett), η οποία θα του αλλάξει τη ζωή. 

Καστ: Ο Bradley Cooper υπηρετεί αξιοπρεπώς τον ρόλο του φιλόδοξου πνευματιστή, που εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους ψυχρά και συγχρόνως προσπαθεί να διαχειριστεί τα τραύματά του. Πάντα μου άρεσε αυτή η «εσωστρέφεια» που έβγαζε στην οθόνη, χωρίς να κλείνει το μάτι σε κανέναν, χωρίς να δείχνει την ανάγκη να είναι αρεστός, δημιουργώντας έτσι με τα χρόνια μία ιδιότυπη αίσθηση ασφάλειας, η οποία μάλλον έχει αρχίσει να εκλείπει. Από την αρχή της ταινίας βλέπουμε και τον Willem Dafoe, επιτομή ηθοποιού «εργάτη», ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει και το κάνει. Περίπτωση καλλιτέχνη που σου προκαλεί μειδίαμα άμα τη εμφανίσει για όλους τους σωστούς λόγους. H Toni Collett, από την άλλη, αν και έχει περιορισμένη παρουσία, καταφέρνει η στιβαρή θηλυκή της ενέργεια να διοχετεύεται υποδειγματικά. Πιστή, επίσης, στον ρόλο της, η Rooney Mara ισορροπεί μεταξύ της μετεφηβείας και της ενηλικίωσης και στέκεται γερά στα πόδια της, πάντα κρατώντας σφιχτά το σάλι της ασθενικής γοητείας. Τέλος, η Cate Blanchett, σε άλλον ένα ρόλο μοιραίας femme fatale, παρόλο που θα προτιμούσα να έδινε μία πιο προσωπική νότα στον χαρακτήρα της οριακά απόκοσμης ψυχιάτρου, προσφέρει απλόχερα αυτό που ο Bradley Cooper φαίνεται να μη θέλει να χαρίσει: τη σκοτεινή πλευρά μίας βασανισμένης ψυχής, που δε θα αφήσει ανεκμετάλλευτη καμία ευκαιρία για πρόσκαιρο κέρδος.

Oscars 2022: Η ταινία είναι υποψήφια για τα όσκαρ καλύτερης ταινίας, καλύτερης διεύθυνσης φωτογραφίας, σκηνογραφίας και ενδυματολογίας και η αλήθεια είναι πως θα άξιζε το βραβείο διεύθυνσης φωτογραφίας. 

Spencer (2021)

Άλλη μία Diana, άλλη μία ιστορία από τη σύντομη και πολυτάραχη ζωή της, άλλη μία προσπάθεια απόδοσης της προσωπικότητάς της ή, μήπως, όπως φροντίζει να μας ενημερώσει η ταινία στην αρχή «a fable from a true tragedy»; Ως «fable», δηλαδή ως αλληγορικός μύθος ορίζεται το λογοτεχνικό είδος που αφορά μία σύντομη αλληγορική ιστορία, η οποία καταλήγει σε ένα ηθικό δίδαγμα. Η εν λόγω ταινία δεν είμαι σίγουρη αν όντως καταλήγει κάπου, μετά την προβολή της, πάντως, σκεφτόμουν έντονα ότι αν δεν υπήρχε το Crown θα μιλούσαμε για αριστούργημα.

Υπόθεση: Κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών, η Diana καλείται παρά τη θέλησή της να περάσει 3 μέρες μαζί με τη βασιλική οικογένεια, προσπαθώντας παράλληλα να διαχειριστεί τα προβλήματα ψυχικής υγείας που την ταλαιπωρούν. 

Καστ: Θεωρώ ότι όταν πρόκειται να υποδυθείς ένα πραγματικό πρόσωπο, εκτός από το ταλέντο, απαιτείται και ανεπτυγμένη κριτική σκέψη, καθώς μόνο με τον συνδυασμό αυτών των χαρακτηριστικών μπορείς να αποκωδικοποιήσεις και να ερμηνεύσεις έναν ψυχισμό που όχι μόνο έχουμε δει σε διάφορες εκφάνσεις -άρα ξέρουμε πώς είναι στην πραγματικότητα- αλλά τον έχουν αποδώσει αμέτρητες φορές προηγουμένως, τόσο στην τηλεόραση, όσο και στον κινηματογράφο (ίσως περισσότερες φορές από όσες χρειαζόταν). Εδώ η Kristen Stewart έχει μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση, είναι καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας σαν να ισορροπεί σε μία πολύ λεπτή κλωστή, μιμείται αριστοτεχνικά τις κινήσεις της Diana, ενώ ταυτόχρονα δε χάνει καθόλου τον εαυτό της μέσα σε αυτό. O Timothy Spall με λεπτότητα και αυστηρότητα προσπαθεί να επαναφέρει μία εύθραυστη Diana στην τάξη και η φανταστική Sally Hawkins προσθέτει την απαραίτητη επίκληση στο συναίσθημα. Η σκηνοθετική ματιά του Pablo Larrain βασίζεται στα όμορφα πλάνα που ξεκουράζουν το μάτι και στη σκοτεινή πλευρά που επιλέγεται να έρθει στην επιφάνεια, χειρουργικά ακριβής, δίνοντας στην ταινία το πλεονέκτημα τού να μη σου θυμίζει κάτι που έχεις ξαναδεί.

Oscars 2022: Η ταινία είναι υποψήφια για το όσκαρ α' γυναικείου και μη σας κάνει καμία εντύπωση αν το πάρει. 

Αυτό ήταν το πρώτο ζευγάρι, καλή προβολή και πείτε μου εντυπώσεις!