The Same Boy You've Always Known

 

Καλώς ήρθατε στο Thirty Notes, ελπίζω την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να είστε κάπου άνετα και ξεκούραστα. Εγώ την ώρα που τα γράφω αυτά, πάντως, έχω ένα κεφάλι γεμάτο εντυπώσεις και πληροφορίες που αν δε μοιραστώ θα σκάσω. Που λέτε, 8 Απριλίου κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος του Jack White, ονόματι Fear Of The Dawn, o 4ος σόλο δίσκος του. Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε το νέο ότι φέτος θα κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ, ένα τον Απρίλιο κι ένα το καλοκαίρι. Μετά από 4 χρόνια ο πιο αγαπημένος μου απ' όλους θα έβγαζε καινούργια κομμάτια, τα ακουστικά και η καρδιά μου ήταν πανέτοιμα. Τον Νοέμβριο κυκλοφόρησε το πρώτο κομμάτι, μετά το δεύτερο, ζαλιστήκαμε και καλά να πάθουμε, επέστρεψε με σκληρό ήχο και γκαζωμένος σκέφτηκα, τέρμα πια η πικρία και η υπολανθάνουσα ηττοπάθεια, απελευθερώθηκε από το παρελθόν ή συμφιλιώθηκε επιτέλους με αυτό; Όπου "παρελθόν" θα μπορούσα να αφήσω τον ελέφαντα να αιωρείται στο δωμάτιο και να μην εξηγήσω, αλλά ναι, τη Meg εννοώ. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας των Raconteurs στο Detroit το 2019, ο Jack παίρνει λίγο χρόνο να επικοινωνήσει διά μικροφώνου στο κοινό ότι βρίσκονται κάποιοι φίλοι του στα παρασκήνια, μία εξ αυτών «Ms Meg White from the White Stripes is in the house tonight». Το κοινό ουρλιάζει, δεν μπορεί να πιστέψει ότι το αγαπημένο του συγκρότημα 10 χρόνια μετά είναι "εντάξει". Ο Jack και η Meg μιλάνε, τέρμα πια τα μούτρα, οι σκιές και οι απέριττες κακίες μέσα από συνεντεύξεις. Σε συνέχεια, τον Δεκέμβριο του '20 κυκλοφορούν επετειακά το βινύλιο The White Stripes Greatest Hits και όπως υπέροχα το έθεσε ο παιδικός φίλος και μπασίστας τoυ, Dominic John Davis: "One last beautiful bow from the White Stripes". Αφού έγιναν όλα αυτά, μπήκαμε στην τροχιά της νέας κυκλοφορίας. Και έφτασε η μέρα που ακούσαμε τον δίσκο ολοκληρωμένο. Θα μπορούσα να περιγράψω το Fear Of The Dawn ως το αδερφάκι του προηγούμενου σόλο δίσκου του, το ίδιο πολύπλευρο και πειραματικό, αλλά πιο χαρούμενο, πιο συνειδητοποιημένο, πιο "εδώ". Στο That Was Then, This Is Now το You Don't Know What Love Is στέκει σαν φάντασμα, ενώ στο Morning, Noon And Night γίνεται σαφή αναφορά σε κομμάτια των Stripes, τα οποία ω του θαύματος γράφτηκαν για την Meg και δεν έχουν παιχτεί ποτέ λάιβ στη σόλο καριέρα του. Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους είναι απορίας άξιον πώς καταφέρνει τελικά αυτός ο δίσκος να μην αποπνέει νοσταλγία. Επικεντρώνεται στο παρόν, δε νοσταλγεί, ούτε ονειρεύεται. Λυσσομανά για το τώρα και ζητάει λίγο παραπάνω χρόνο. Δεν τον απαιτεί, πώς θα μπορούσε άλλωστε, είναι φύσει αδύνατο να έχει ηλικία κάποιος που έγραψε το Ball and Biscuit στα 25. Δεν ψάχνει να βρει ποιος έφταιξε όπως στο Blunderbuss, δεν ξαναγεννιέται από τις στάχτες του όπως στο Lazaretto, δεν αφήνει το εγώ του όπως στο Boarding House Reach. Ζει με τους δικούς του όρους, συνειδητά κι απενοχοποιημένα. Οι στίχοι του παρουσιάζουν ένα glow down, για πρώτη φορά στην ιστορία της δισκογραφίας του δημιουργώντας ανά στιγμές την αίσθηση ότι δεν έχει αλλάξει ο ίδιος, αλλά όλα γύρω του. "Better to illuminate than merely to shine" είναι ίσως ο στίχος του άλμπουμ. Μοιάζει σαν να κάνει βόλτες, πότε περπατώντας με ζωηρά βήματα και πότε τρέχοντας ελεύθερα. Σε κανένα σημείο όμως δε σταματά. "When my feelings disappear then I will learn to love you" λέει στο Eosophobia, δεν είναι κάτι που δεν ξέραμε ήδη. Έχουμε να κάνουμε με έναν ιδιότυπο μαραθώνιο που ξεκινά από την ευφορία της δικαίωσης, περνά στο άγνωστο και επιστρέφει στην επιβεβαιωμένη σταθερά που ό,τι κι αν γίνει είναι ανιδιοτελώς εκεί, δε χρειάζεται να τη ζητήσεις, ούτε να την ψάξεις. Όποτε το χρειαστείς είναι εκεί. Πάντα ήταν. The Same Boy You've Always Known.