Daisies are free

Διανύουμε τον τελευταίο μήνα του έτους και όπως έχουν πει οι Beatles στο I've got a feeling:

Everybody had a hard year
Everybody had a good time
Everybody had a wet dream
Everybody saw the sunshine

Σήμερα θα γνωρίσουμε καλύτερα έξι ταινίες, οι οποίες εκ πρώτης όψεως δεν έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους, μετά το τέλος της προβολής τους, όμως, μήπως έχουν τελικά;

1. Pearl (2022)

One day you'll never see me again.

Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του Χ (2022), ο Ti West σκηνοθετεί το Pearl σε σενάριο του ίδιου και της πρωταγωνίστριας Mia Goth, το οποίο θεωρείται πρίκουελ της τριλογίας τρόμου, που αναμένεται να ολοκληρωθεί με την ταινία MaXXXine.

 
Στο Τέξας του 1918 η Pearl ζει με τον άρρωστο πατέρα και την αυταρχική μητέρα της σε μία φάρμα, όσο ο σύζυγός της είναι στον πόλεμο. Θέλει να ξεφύγει από την καθημερινότητα που ζει και ονειρεύεται να χορεύει και να παίζει σε ταινίες της εποχής. Όταν αυτό δε συμβαίνει, στην επιφάνεια βγαίνει ο πραγματικός της εαυτός ή, μάλλον, η χειρότερη εκδοχή του.

 
Το Pearl κρατά πολλά από την αισθητική του Χ , αναπόφευκτα ή μη, χωρίς όμως να έχει την ίδια εξωστρέφεια. Είναι μάλιστα αρκετά πιο σκοτεινό και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι ιδιαίτερα ανησυχητική, γεγονός που μας επιτρέπει να το θεωρούμε ένα επιτυχές ψυχολογικό θρίλερ με σασπένς, στυλ και ένταση. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο Σκορσέζε σε επιστολή του στην Α24 το αποθέωσε.

2. The Loneliness of the Long Distance Runner (1962)

I'm nobody's favourite.

Ο νεαρός Colin Smith οδηγείται σε αναμορφωτήριο μετά τη ληστεία ενός φούρνου και εκεί καταφέρνει να ξεχωρίσει, καθώς έχει ταλέντο στους αγώνες δρόμου. Όσο προπονείται τρέχοντας μόνος μεγάλες αποστάσεις, σκέφτεται στιγμές που έζησε, ό,τι έχει σημασία για τον ίδιο και ό,τι τον οδήγησε εκεί που βρίσκεται τώρα.

 
Το σενάριο γράφτηκε από τον Alan Sillitoe και σκηνοθετήθηκε από τον Tony Richardson. Η ταινία βασίζεται κυρίως στον ταξικό διαχωρισμό της Αγγλίας στο τέλος της δεκαετίας του '50, όπου η ανώτερη τάξη απολαμβάνει προνόμια, όσο η εργατική τάξη υποφέρει οικονομικά. Ειδικότερα, απεικονίζεται λεπτομερώς το σύστημα Borstal με τα κέντρα κράτησης των νέων που ανήκουν στην εργατική τάξη και έχουν παραβεί τον νόμο. Κεντρική, επίσης, ιδέα του συγγραφέα είναι ότι το τρέξιμο -που χρησιμοποιείται και ως μεταφορά για την ανάγκη φυγής από την πραγματικότητα- δε θα έπρεπε να εμπορευματοποιείται, μιας κι έτσι χάνεται τόσο η αγνότητα του αθλήματος, όσο και η διαύγεια του αθλητή.

Πρωταγωνιστούν οι Tom Courtnenay και Michael Redgrave, οι οποίοι χωρίς πολλά λόγια είναι απλοί, απέριττοι, φανταστικοί. Εν ολίγοις, η ταινία θα μπορούσε να χωρέσει στη φράση που υπήρχε σε ένα από τα επίσημα πόστερ της: "you can play it by rules... or you can play it by ear – WHAT COUNTS is that you play it right for you".

3. My Policeman (2022)

All love stories are tragic, aren't they?

Μόλις πριν έναν μήνα κυκλοφόρησε το My Policeman, μία ταινία βασισμένη στο βιβλίο της Bethan Roberts, υπό τη σκηνοθετική ματιά του Michael Grandage. Πρωταγωνιστούν οι Harry Styles, Emma Corin, David Dawson, Gina McKee, Linus Roache και Rupert Everett.

Ο Tom είναι ένας νέος αστυνομικός που καταπιέζει τη σεξουαλικότητά του και δημιουργεί σχέση με μία νεαρή δασκάλα, τη Marion. Σύντομα ο Tom θα γνωρίσει έναν επιμελητή τέχνης, τον Patrick και θα ερωτευθούν. Όμως, η ομοφυλοφιλία στη Βρετανία εκείνη την εποχή ήταν απαγορευτική και κατακριτέα, με αποτέλεσμα η σχέση τους να μένει κρυφή και ο Tom να παντρεύεται τη Marion.

Παρακολουθούμε το ερωτικό τρίγωνο που σχηματίζεται στη Βρετανία του ΄50 και πώς αυτό διαμορφώνεται μέχρι τη δεκαετία του '90 που οι πρωταγωνιστές βρίσκονται ξανά. Είναι αλήθεια ότι η σκηνοθεσία, αλλά και οι ερμηνείες των ηθοποιών, έχουν όλη την καλή και ειλικρινή διάθεση να φτιάξουν κάτι όμορφο, ωστόσο κάποιες σεναριακές "ατυχίες" ίσως να μην επέτρεψαν στο My Policeman να γίνει μία δυνατή ιστορία που θίγει το ζήτημα της ομοφοβίας έξυπνα και σθεναρά. Παραμένει, βέβαια, μία πολύ καλή προσπάθεια και μία ταινία που αξίζει να δείτε.

4. Bitter Moon (1992)

In the eyes of every woman, I could see the reflection of the next.

Το Bitter Moon αφορά δύο τελείως διαφορετικά μεταξύ τους ζευγάρια, τους συντηρητικούς Nigel και Fiona και τους εκκεντρικούς Mimi και Oscar, οι οποίοι γνωρίζονται σε ένα κρουαζιερόπλοιο από την Κωνσταντινούπολη προς την Ινδία. Σε αυτό το ταξίδι o Oscar θα διηγηθεί στον Nigel με κάθε λεπτομέρεια την όχι και τόσο ρομαντική ιστορία της όχι και τόσο αγάπης του με τη Mimi, με αποτέλεσμα ο Nigel να την ερωτευτεί. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού, τίποτα δε θα είναι το ίδιο.

 
Η ταινία του Roman Polanski έχει σκοπό να επικεντρωθεί στο χρονικό του έρωτα του Oscar με τη Mimi που ξεκίνησε ως μια βελούδινη ρομαντική ιστορία και μετατράπηκε σε ένα ανεξέλεγκτο θρίλερ εκδίκησης, χωρίς βέβαια ποτέ να γίνεται κάτι κυριολεκτικά τρομακτικό -τουλάχιστον στην οθόνη-. Το ψυχογράφημα των πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικό, όπως αψεγάδιαστες είναι και οι ερμηνείες των ηρώων μας. 

Σε κάθε περίπτωση, το Bitter Moon είναι μία ιδιαίτερη ταινία. Πρωταγωνιστούν: Peter Coyote, Emmanuelle Seigner, Hugh Grant, Kristin Scott Thomas.

5. Sweat (2020)

Why share the drama in your life?

Μεταφερόμαστε στην Πολωνία και γνωρίζουμε τη Sylwia. Είναι γυμνάστρια, παράλληλα influencer και ζούμε μαζί της για 3 μέρες, οι οποίες είναι αρκετές για να καταλάβουμε πράγματα για την καθημερινότητα και την προσωπικότητά της. Η επιτυχία στη δουλειά της είναι αδιαμφισβήτητη, οι ακόλουθοι πολλοί, η προσωπική της ζωή ανύπαρκτη και η σχέση με τη μαμά της προβληματική. Πού σταματά η θλίψη και πού ξεκινά η λάμψη;

Ο Magnus von Horn που σκηνοθέτησε την ταινία επιχειρεί να διαχωρίσει αυτά τα δύο, επιλέγοντας πρώτα να τα μπλέξει αρμονικά, με την πολύτιμη βοήθεια της Magdalena Kolesnik, που φέρνει άψογα εις πέρας αυτή την προσπάθεια. Το Sweat βλέπεται πανεύκολα, δεν κουράζει καθόλου και προβληματίζει χωρίς απαραίτητα να ψυχοπλακώνει. Enjoy.

6. Le Boucher (1970)

Do you know what we call desires when they lose their savage quality? Aspirations.

Μεταφερόμαστε σε ένα γαλλικό χωριό το 1970, όπου μία νεαρή δασκάλα και διευθύντρια του τοπικού σχολείου γνωρίζει έναν χασάπη. Εκείνος την ερωτεύεται, αλλά μεταξύ τους θα δημιουργηθεί μία περίεργη φιλία, όσο λαμβάνουν χώρα πρωτόγνωρες δολοφονίες στην περιοχή και η αστυνομία αναζητά τον ένοχο.

 
Για τον σκηνοθέτη της ταινίας, τι μπορούμε να πούμε; Claude Chabrol: ένα όνομα, πολλές ωραίες ιστορίες. Κι ευτυχώς το Le Boucher δεν αποτελεί εξαίρεση. Το σύμπαν του Chabrol είναι για άλλη μια φορά γεμάτο με υπέροχη γαλλική αισθητική, υποδόρια τρικυμία, ήρωες μπερδεμένους και σίγουρα πολύπλευρους. Οι πρωταγωνιστές, Stéphane Audran και Jean Yanne δεν αφήνουν στιγμή τον θεατή να πάρει τα μάτια του από πάνω τους, κάτι που όταν γίνεται με τον σωστό τρόπο, είναι πολύτιμο.

Δείτε την οπωσδήποτε. 

Αυτές ήταν οι προτάσεις για τον μήνα Δεκέμβριο, ό,τι κι αν κάνετε εύχομαι να περάσετε υπέροχα και τα λέμε τον επόμενο μήνα με νέες ταινίες. Καλή προβολή και να μου πείτε εντυπώσεις!